متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
[ 487 ]
202 خطبهاى از آن حضرت ( ع )
از آثار عظمتش و بدايع آفرينش شگفتانگيزش ، اين است كه از آب درياى لبالب كه موجهايش بر يكديگر مىآمدند و هر موج ، موج ديگرى را مىراند ، جايى خشك و جامد پديد آورد و از آن طبقاتى ايجاد كرد و آن طبقات را كه بربسته بودند از هم بگشود و هفت آسمان ساخت و آسمانها به فرمان او خود را نگه داشتند و هر يك در آنجا كه بايدش برپاى استاد . زمين را استوار بيافريد ، در حالى كه ، آن را درياى عظيم سبزگون ، كه مسخر فرمان اوست ، بر پشت حمل مىكرد . در برابر فرمان او خوار و ذليل بود و از هيبتش سر به فرمان . آب روان از بيمش بر جاى بايستاد . پس صخرههاى زمين را آفريد و تپههاى بلند و كوههاى عظيم را پديد آورد و در جاى خود استوار بداشت و مقرر داشت كه در جاى خود بمانند . كوهها را در هوا برافراشت و بن آنها در آب فرو برد و آنها را از زمينهاى هموار و پست بركشيد و آنها را در اقطار زمين و آن مكانها كه برقرار هستند ، فرو كرد . و قلهها را برافراشت و بلنديهايش را به اطراف كشانيد . و اين كوهها را ستونهاى زمين گردانيد و چون ميخها در زمين فرو كرد . و زمين كه جنبان بود آرامش يافت تا ساكنان خود را نلرزاند و بار خود نريزد و از جاى خود به ديگر جاى نشود .
منزه است خداوندى كه زمين را پس از تموج آبهايش ثابت نگه داشت و پس از رطوبت اطرافش خشك گردانيد و آن را جايگاه آسايش آفريدگان ساخت و آن را برايشان چون فرشى بر روى درياى ژرف ساكن بگسترد . دريايى كه روان نيست و ايستاده است ، نه گردان . بادهاى سخت بر آن مىوزد و مىبردش و بازش مىگرداند .
ابرهاى پر باران بر آن ببارد و به جنبشش آورد . « در آن براى كسانى كه مىترسند پندى است . 1 »