متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
[ 321 ]
142 سخنى از آن حضرت ( ع )
كسى كه نه بجا و نه بحق ، به كسى كه سزاوار احسان نيست ، احسان كند ، جز ستايش مشتى فرومايه و ثناى جماعت اشرار و نادانان بهرهاى نخواهد برد . آن هم تا زمانى كه ، احسانش در حق ايشان بر دوام باشد . براستى چه دستى بخشنده دارد ولى از انفاق در راه خدا بخل مىورزد .
كسى كه خدا به او مال و خواستهاى ارزانى داشته ، بايد كه به خويشاوندان برساند و مهمانيهاى نيكو دهد و اسيران و گرفتاران را از بند برهاند و به فقيران و وامداران چيزى عطا كند . و تا ثوابى حاصل كند ، خود شكيبايى ورزد و حقوقى را كه به گردن دارد ، ادا نمايد و با سختيها بسازد . دستيافتن به اين خصلتها ، در دنيا سبب شرف و بزرگى و درك فضايل آخرت شود . [ اگر خدا بخواهد . ]