متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
( 241 )
140 گفتارى است از آن حضرت در نهى غيبت و بدگويى از مردم در غياب آنان
از اهل عصمت و بر آمدگان و باليدگان در محيط سالم كمتر انتظارى كه مىتوان داشت رعايت گناهكاران و ترحم به گناه آلودگان است ، كه دورى از برخورد نادرست با اين گونه كسان ، سپاس نعمتهايى است كه نصيب بردهاند . پس چه گونه آن بدگو ، زشتى برادر خويش مىكاود و گرفتار در بند را آماج سرزنشهاى نيشدار مىسازد ؟ آيا اين عيب جوينده ، پرده پوشى خداوند را نسبت به گناهان خويش كه بسا بزرگتر از گناهى است كه دستآويز بدگويى ديگرى ساخته است به ياد نمىآورد ؟ اصولا چرا و با چه توجيهى برادر خويش را به گناهى نكوهش مىكند كه خود همانندش را مرتكب شده باشد ؟ گيرم نه عين اين گناه ، اما بىشك گناهى ، چه بسا بزرگتر از اين را ، پيشينهى دست يازيدن دارد .
[ 158 ]
به خدا سوگند كه اگر از او هرگز گناه كبيرهاى سر نزده باشد و قلمرو گناهش تنها به گناهان صغيره محدود شود ، همين گستاخى در افشاى گناه مردم ، خود بزرگترين گناه باشد .
اى بندهى خدا ، هرگز با تكيه بر گناهان كسى ، در عيبجويى شتاب مكن ، كه بسا آن گناه آمرزيده شود . از ديگر سو ، هرگز بر نفس خويش ، از كوچكترين گناه ،
احساس امنيت مكن ، چه بسا كه موجب كيفرت گردد . پس ، هر يك از شما كه در ديگرى عيبى بيابد با توجه به عيبى كه در خود مىشناسد از افشاى آن خوددارى كند ، و زمان فراغتش را به شكرگزارى خدايى بگذراند كه از آنچه ديگرى بدان دچار است ، عافيتش ارزانى دارد .