متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
140
و از سخنان آن حضرت است
در نهى از گفتن عيب مردمان بر كسانى كه گناه ندارند ، و از سلامت دين برخوردارند ، سزا است كه بر گناهكاران و نافرمانان رحمت آرند ، و شكر اين نعمت بگزارند ، چندانكه اين
[ 137 ]
شكرگزارى آنان را مشغول دارد ، و به گفتن عيب مردمان وانگذارد . تا چه رسد به عيبجويى كه برادر را نكوهش كند ، و به آنچه بدان گرفتار است سرزنش كند . آيا به خاطر ندارد كه خدا چگونه بر او بخشيد ، و گناهان او را پوشيد 1 بزرگتر از گناهى كه او را بدان مذمّت كند و چگونه او را مذمّت كند كه خود چنان گناهى كرده است ليكن پوشيده و در پرده است . و اگر چنان گناهى نداشته گناهان ديگرى داشته كه از آن گناه بزرگتر است ، و به خدا سوگند ، اگر گناهى كه كرده بزرگ نيست و گناهى است خرد ، جرأت او را بر زشتى مردمان گفتن ، گناهى بزرگتر بايد شمرد .
اى بنده خدا در گفتن عيب كسى كه گناهى كرده است ، شتاب مكن چه ، اميد مىرود كه آن گناه را بر او ببخشند ، و بر گناه خرد خويش ايمن مباش چه ، بود كه تو را بر آن عذاب كنند . پس اگر از شما كسى عيب ديگرى را دانست ، بر زبان نراند به خاطر عيبى كه در خود مىداند . و شكر بر كنار ماندن از گناه او را بازدارد ، از آنكه ديگرى را كه به گناه گرفتار است بيازارد .