جستجو

و من كلام له ع في ذم أهل البصرة بعد وقعة الجمل

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم

[ 576 ] 13 از سخنان آن حضرت در نكوهش اهل بصره كُنْتُمْ جُنْدَ اَلْمَرْأَةِ وَ أَتْبَاعَ اَلْبَهِيمَةِ رَغَا فَأَجَبْتُمْ وَ عُقِرَ فَهَرَبْتُمْ أَخْلاَقُكُمْ دِقَاقٌ وَ عَهْدُكُمْ شِقَاقٌ وَ دِينُكُمْ نِفَاقٌ وَ مَاؤُكُمْ زُعَاقٌ وَ اَلْمُقِيمُ بَيْنَ أَظْهُرِكُمْ مُرْتَهَنٌ بِذَنْبِهِ وَ اَلشَّاخِصُ عَنْكُمْ مُتَدَارَكٌ بِرَحْمَةٍ مِنْ رَبِّهِ كَأَنِّي بِمَسْجِدِكُمْ كَجُؤْجُؤِ سَفِينَةٍ قَدْ بَعَثَ اَللَّهُ عَلَيْهَا اَلْعَذَابَ مِنْ فَوْقِهَا وَ مِنْ تَحْتِهَا وَ غَرِقَ مَنْ فِي ضِمْنِهَا وَ فِي رِوَايَةٍ وَ اَيْمُ اَللَّهِ لَتَغْرَقَنَّ بَلْدَتُكُمْ حَتَّى كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى مَسْجِدِهَا كَجُؤْجُؤِ سَفِينَةٍ أَوْ نَعَامَةٍ جَاثِمَةٍ وَ فِي رِوَايَةٍ كَجُؤْجُؤِ طَيْرٍ فِي لُجَّةِ بَحْرٍ ائتكفت البلدة باهلها : مردم شهر بهم ريخته شد مؤتفكة : چنان كه در ضمن اين خطبه خواهيم گفت از اسمهاى قديمى بصره است رغا : صداى شتر عقر : پى كردن و زخم زدن به شتر دق : هر چيز ضعيف و كوچك شقاق : اختلاف و جدايى نفاق : خروج ايمان از دل ، اصل آن از اين جا گرفته شده كه موش صحرايى جايى از زمين را از داخل لانه‏اش تراشيده و نازك مى‏كند هر گاه چيزى از در لانه‏اش وارد شود موش با سر خود زمين نازك را سوراخ كرده و فرار مى‏كند . اين عمل حيله‏گرانه را نافقاء مى‏گويند و لفظ نفاق از آن گرفته شده است . زعاق : آب شور [ 577 ] طبّقها الماء : آب آن را فرا گرفت و همه جا را پوشاند جؤجؤ السفينة : جلو كشتى و سينه آن و همچنين سينه پرنده « شما سپاهيان آن زن بوديد و پيروان آن شتر كه با صداى آن به ميدان آمديد و با پى شدنش فرار كرديد ، سستى رأى اخلاق شما ، شكستن عهد مرام شما ، و دورويى دين شماست . آب شهرتان شور است و هر كس در بين شما سكونت كند اسير گناه مى‏شود ، هر كس از شهر شما خارج شود به رحمت خدا نائل مى‏شود . خداوند به شهر شما از آسمان و زمين عذاب ( آب ) نازل مى‏فرمايد ، و هر كه در آن باشد غرق شود ، مسجد شما را مى‏بينم كه مانند كشتى در آب قرار گرفته است » . در روايتى عبارت امام ( ع ) به اين شكل است : سوگند به خدا شهر شما حتماً در آب فرو خواهد رفت آن طور كه مسجد شما را مانند كشتى و شتر مرغ بر آب مى‏بينم . در روايت ديگر عبارت امام ( ع ) چنين است : ( شهر شما را ) مانند سينه پرنده در امواج دريا مى‏بينم . شايد توضيح سخن حضرت بدين گونه باشد كه گويا مى‏بينم شهر شما را آب فرا گرفته و جز برجستگيهاى مسجد كه مانند پرنده‏اى بر امواج است چيزى ديده نمى‏شود . در اين وقت احنف بن قيس به پا خاست و پرسيد : اى امير المؤمنين اين اتّفاق كى خواهد افتاد ؟ فرمود : آنگاه كه نيزارهاى شما تبديل به ساختمانهاى مجلّل شود . بدان كه پس از اين بخش از خطبه بخشهاى ديگرى نيز وجود دارد كه به اين مورد مربوط نيست و به فصولى تعلّق دارد كه سيّد رضى بعد از اين فصل آورده و به خواست خدا بزودى آنها را توضيح خواهيم داد . بصره در لغت به معناى سنگ سفيد سست است و بدين دليل براى بصره [ 578 ] اسم شده است كه از اين نوع سنگ در بصره وجود داشته است . به روايت ديگر بصره جايگاه نگهدارى شتران يا خشك كردن خرما بوده است . امام ( ع ) در زمينه نكوهش مردم بصره به سبب اقسام لغزشهايى كه مرتكب شده‏اند امورى را به شرح زير تذكّر مى‏دهد : اوّل مردم بصره مردم شهرى هستند كه سه روز دچار انقلاب و دگرگونى وضع خودشان بوده‏اند و روشن است كه بهم ريختگى آنها و در افتادن به آشفتگى به دليل فسادشان بود كه بدان لحاظ استحقاق عذاب را داشتند و كلام امام ( ع ) : و على اللّه تمام الرابعة ، نفرينى است بر عليه آنها كه به عذاب ديگرى مبتلا شوند و در زمين فرو روند . دوّم مردم بصره سپاهيان زن بودند و منظور حضرت ، عايشه است ، چه او را محور كارهايشان قرار داده بودند . و چون گفتار و انديشه زنان در ميان عرب و ديگر خردمندان به دليل ضعف انديشه و كمى عقلشان نكوهيده بوده ، امام ( ع ) مردم بصره را به همين سبب نكوهش كرده است . همچنان كه رسول خدا ( ص ) در مورد زنان فرموده است : « زنان در عقل و دين و بهره‏ورى ناقص مى‏باشند . » نقصان عقلشان به اين دليل است كه شهادت دو زن برابر شهادت يك مرد است تا اگر يكى فراموش كرد ديگرى به ياد داشته باشد . نقصان در دين به اين سبب است كه آنها در قسمتى از عمرشان به خاطر حيض ، نماز نمى‏خوانند و روزه نمى‏گيرند . و نقص بهره‏ورى اين است كه ميراث زنان نصف ميراث مردان است . به اين دليل ، كسى كه با آنها مشورت و يا بيعت كند از زنان در رأى ضعيفتر است ، زيرا هر پيرو از راهنماى خود ، در عقل كمتر است . بنابراين توبيخ مردم بصره به وسيله امام ( ع ) به خاطر اين كه لشكر و ياور زن بوده‏اند بجا و زيباست . سوم به خاطر پيروى از شتر ، آنها را نكوهش فرموده و منظور از شتر ، شتر [ 579 ] عايشه بوده است ، و چنين حالتى داشتند كه با ديدن شتر و صداى آن جمع شدند و به ميدان آمدند و با پى شدن آن فرار كردند . اين جمله امام ( ع ) در بيان نكوهش ، از جمله اوّل شديدتر است . امام ( ع ) صداى شتر را كنايه از دعوت عايشه به جنگ آورده وقتى كه عايشه سوار بر شتر بود و مردم را به جنگ دعوت مى‏كرد . چهارم ناپايدارى و سستى اخلاقشان بود . امام ( ع ) با اين جمله اشاره به پستى و عدم اعتدال اخلاق آنها فرموده . چون اصول فضايل اخلاقى چنان كه مى‏دانى سه چيز است ( حكمت ، عفّت و شجاعت ) و آنها به خاطر جهل ، افكارشان در اطراف مصلحت دور مى‏زد و اين تفريط در حكمت عملى است و از طرفى ترسو بودند كه اين تفريط در شجاعت است ، و نيز اعمالشان خلاف حق بود كه اين افراط است در ملكه عفّت و عدالت ، بنابراين صدق مى‏كند كه اخلاق آنها پست و ناپايدار باشد . پنجم مخالفت كردن با پيمان و شكستن آن است . مصداق روشن اين عهد شكنى اين بود كه عهد آن حضرت را شكستند و بر خلاف بيعت او رفتار كردند و اين خود خدعه و نيرنگى است كه در مقابل وفادارى قرار گرفتند . ششم دورويى در دين . چون اهل بصره بر امام ( ع ) شوريدند و با آن حضرت جنگيدند ناگزير از دين خارج شدند . اين كلام امام ( ع ) گويا خطاب به بعضى از مردم بصره است ، زيرا منافق عرفى كسى است كه در دل از اسلام خارج شود و با زبانش به اسلام تظاهر كند . بنابراين خطاب امام ( ع ) به كسانى است كه اين گونه بوده‏اند . هفتم نكوهشى است كه امام ( ع ) درباره شهرشان فرموده است و آن شور بودن آبشان بوده و علّت شورى آب آنها نزديكى شهرشان به دريا و مخلوط شدن آبشان با آب درياست . نكوهش امام ( ع ) براى اين است كه خودشان اين مكان را [ 580 ] براى اقامت انتخاب كرده‏اند . اين چنين آبى موجب بروز سوء هاضمه ، كند ذهنى ، فساد طحال ، امراض پوستى و امثال اينها كه پزشكان نام برده‏اند مى‏شود . همه اينها موجب تنفّر زندگى با آنها و ناخشنودى از توسعه شهرشان شده است . هشتم بصره گنديده‏ترين خاك را دارد و اين به خاطر رسوب فراوان آب و گنديده شدن آن است . نهم بصره دورترين شهر از آسمان است كه توضيح آن بزودى خواهد آمد . دهم نُه دهم شرّ در بصره است . احتمال دارد مقصود امام ( ع ) مبالغه در نكوهش سرزمين بصره باشد و منظور آن حضرت منحصر كردن شرور به ده قسمت نبوده است . توضيح اين كه چون در بصره شرور فراوانى وجود داشته كه در ديگر شهرها وجود نداشته است ، امام ( ع ) به عنوان مبالغه اظهار فرمودند كه نه دهم شرّ در بصره است ، منظور حضرت وجود شرّ فراوان و عظيم در بصره بوده است . احتمال ديگر اين كه منظور حضرت مجموع اخلاق پستى باشد كه در مقابل اصول كمالات نفسانى است كمالات نفسانى عبارتند از : دانش دلاورى ، پاكدامنى ، بخشندگى ، دادگرى و براى هر يك از اين پنج فضيلت حالت افراط و تفريط وجود دارد كه ده صفت مى‏شود . شبيه‏ترين اعمال به اعمالى كه ذكر شد و از مردم بصره صادر شده ولى مورد نظر حضرت در امر نكوهش نبوده است اعمالى مانند تبذير و مانند آن است . احتمال دوّم هر چند احتمال لطيفى است ولى صحّت آن بعيد به نظر مى‏رسد . يازدهم كسى كه در ميان مردم بصره زندگى كند به گناه گرفتار مى‏شود ، زيرا كسى كه در ميان آنها زندگى كند ناگزير است به روش آنها درآيد و آداب و [ 581 ] رسوم آنها را بپذيرد ، و در نتيجه از اخلاق آنها متأثّر و به گناه گرفتار مى‏شود . دوازدهم آن كه هر كس از ميان آنها خارج شود رحمت خدا را براى خود آماده ساخته ، چون خداوند او را يارى مى‏كند تا از گناهان ساكنان بصره كه بدان دچار شده‏اند ، مصون بماند و اين رحمت بزرگى از جانب خداوند متعال است . همه اينها ، ذكر دلايل تنفّر از آنهاست . روايت ديگرى در مورد مفهوم جمله : المحتبس فيها بذنبه و الخارج منها بعفو اللّه وارد شده كه غير از آن چيزى است كه ما ذكر كرديم و آن اين است : زندانى شدن در ميان مردم بصره عقوبتى است براى گناهانى كه قبلاً مرتكب شده و خروج از آن نشانه بخشودگى گناه شخص از جانب خداست . در دو عبارت قرينه ، رعايت سجع متوازى شده است و همچنين در چهار جمله قبل از آنها . پس از نكوهش مردم بصره و شهرشان به اين موضوع اشاره مى‏فرمايد كه بزودى شهرشان را آب خراب خواهد كرد . امام ( ع ) يقين خود را كه از راه بصيرت قدسى در مورد خرابى بصره حاصل شده با تشبيه حسّى روشن و آشكار و با عبارت مى‏بينم كه مسجد بصره در آب فرو رفته و سرزمينتان تخريب شده بيان مى‏فرمايد . امام ( ع ) خبر پيامبر ( ص ) را در مورد احوال اهل بصره در آخرين خطبه بيان فرموده است ، بدين‏سان كه امام ( ع ) پس از نكوهش اهل بصره و جوابى كه به احنف بن قيس داد ، چنان كه در فصل گذشته ياد شد ، اهل بصره را ستود و فرمود : اى مردم بصره خداوند براى هيچ يك از شهرهاى مسلمين نشانه شرف و بزرگوارى قرار نداد جز اين كه بهترين آن را براى شما قرار داد و به فضل خويش شما را از چيزهايى برخوردار كرد كه ديگران از آن بى‏بهره بودند قبله شما راست‏ترين قبله نسبت به مقام ابراهيم است ، وقتى امام جماعت رو به مكه به نماز مى‏ايستد . قارى قرآن شما بهترين قارى ، و زاهد شما در زهد و عابد شما در [ 582 ] پرستش و تاجر شما در تجارت و صداقت برترين آنهاست . تصديق كنندگان شما گرامى‏ترين مردم ، ثروتمندان شما بخشنده‏ترين و متواضع‏ترين مردم‏اند . مردان با شرافت شما بهترين خلق را دارند و شما در همسايگى بزرگوارترين هستيد و در كارى كه به شما مربوط نيست كمتر خود را به زحمت مى‏اندازيد و در خواندن نماز جماعت از ديگران حريص‏تر هستيد ميوه شما بيشترين ميوه ، اموالتان بيشترين اموال ، بچه‏هاى شما زيركترين بچّه‏ها ، زنهاى شما قانعترين و در شوهردارى بهترين زنانند . خداوند آب را براى شما مسخّر كرده است كه براى بهتر شدن زندگى شما صبح و شب جريان دارد . دريا سبب افزونى اموال شماست . اگر صبر و شكيبايى داشته باشيد درخت طوبى براى شما سرفرود مى‏آورد و شما را در سايه گسترده خود قرار مى‏دهد . ولى حقّ اين است كه حكم خدا درباره شما جريان يافته و قضاى خدا اجرا مى‏شود و نافذ است و خدا حسابها را سريع مى‏رسد ، چنان كه خود فرموده است : « وَ اِنْ مِنْ قَرْيِةٍ اِلاّ نَحْنُ مُهْلِكُوها قَبْلَ يَوْمِ القَيمَةِ اَوْ مُعَذِّبُوها عَذاباً شَديداً كانَ ذلِكَ فى الكِتابِ مَسْطُوراً » [ 1 ] . « اى مردم بصره سوگند ياد مى‏كنم آنچه در ابتدا بدان شما را توبيخ كردم جز براى تذكّر و موعظه براى اعمال آينده نبود تا زود دست به كار آشوب نشويد چنان كه قبلاً شديد . خداوند به پيامبرش مى‏فرمايد : « وَ ذَكِّرْ فَاِنَّ الذِّكْرى‏ تَنْفَعُ المُؤمِنين » [ 2 ] . آنچه از مدح و ستايش كه پس از نكوهش و موعظه براى شما گفتم نه به اين دليل بود كه از شما ترسيده باشم و يا در آنچه داريد طمع كرده باشم چه ، اگر [ 1 ] سوره بنى اسرائيل ( 17 ) : آيه ( 58 ) : هيچ شهر و ديارى در روى زمين نيست جز آن كه پيش از ظهور قيامت اهل آن شهر را يا هلاك كرده يا به عذاب سخت معذّب مى‏كنيم . اين حكمى است كه در كتاب علم ازلى مسطور است . [ 2 ] سوره ذاريات ( 51 ) : آيه ( 55 ) : و امّت را پند و تذكّر بده كه پند و تذكر براى مؤمنان سودمند است . [ 583 ] خدا بخواهد قصد ندارم در ميان شما بمانم زيرا حوادثى پيش مى‏آيد كه مرا ملزم به قيام مى‏كند و بين خود و خدا بهانه‏اى براى ترك قيام ندارم و شما از آن اطّلاعى نداريد تا اتّفاق بيفتد و من ناچارم در آنها وارد شوم چه آشكار باشند ، چه نهان . پس هر كس مى‏خواهد در دفع آن حوادث نصيبى داشته باشد دست به كار شود . به جان خودم سوگند وارد شدن در دفع آن حوادث ، جهاد پاك و خالص است كه كتاب خدا آن را براى ما روشن ساخته است . آنچه در مورد شهر شما گفتم از جانب خودم نبود كه به خاطر رويارويى با شما گفته باشم ، بلكه رسول خدا ( ص ) روزى كه جز من با او كسى نبود به من فرمود : « اى على جبرئيل روح الامين مرا بر شانه خود بلند كرد تا زمين و مردم روى آن را ديدم و راز و رمز آنها را به من عطا كرد و به آنچه در اندرون و روى آنها است مرا آگاهى داد و بر من سنگين نيامد ، چنان كه بر پدرم آدم ياد گرفتن اسماء حسنى سنگين نيامد ، همان اسمهايى كه فرشتگان مقرّب ياد نگرفتند . من در كنار دريا سرزمينى را ديدم كه بصره ناميده مى‏شد و دورترين مكان به آسمان و نزديكترين مكان به آب بود ، زودتر از هر جايى خراب مى‏شود و كثيف‏ترين خاكها را دارد و به شديدترين عذابها دچار مى‏شود . در زمانهاى گذشته بارها در آب فرو رفته و در آينده نيز چنين خواهد شد . » پس از آن امام ( ع ) فرمود : « براى شما مردم بصره و قراى اطراف آن به وسيله آب بلاى بزرگى خواهد رسيد و من جاى انفجار و جوشش آب را در آبادى شما مى‏دانم و به بلاهاى بزرگى كه بعد از اين شما را به زحمت خواهد انداخت آگاهم . پس هر كس وقت غرق شدن شهر در آب ، از آن خارج شود به واسطه رحمتى است كه قبلاً از جانب خدا شامل حالش شده است و كسى كه در شهر بماند اگر چه اهل آن شهر نباشد به دليل گناهى است كه قبلاً مرتكب شده است و خدا به بندگانش ستم نمى‏كند . » تشبيه امام ( ع ) بلنديهاى مسجد بصره را كه از آب بيرون مى‏ماند به سينه [ 584 ] كشتى و به قولى به شتر مرغ و به قولى ديگر به پرنده‏اى كه در امواج دريا سوار باشد ذكر كرده كه تشبيهات روشنى است و نياز به توضيح ندارد . حادثه غرق شدن بصره كه امام از آن خبر داده است ، بنا به روايت نقل شده ، بصره يك بار در زمان القادر باللّه غرق شد و يك بار ديگر در زمان ، قائم بامر اللّه ، شهر و هر كه در آن زندگى مى‏كرد بكلّى غرق و خانه‏ها خراب شد و جز بلنديهاى مسجد جامع ، چنان كه امام ( ع ) خبر داده بود ، باقى نماند و غرق شدن شهر از ناحيه خليج فارس و كوهى كه معروف به كوه شام است صورت گرفت ، و اين پيشامد همان چيزى بود كه امام ( ع ) فرموده بود . اين كه بصره از ناحيه خليج فارس غرق شده باشد مورد اشكال است زيرا امام ( ع ) فرموده است كه آب از خود بصره جوشش و جريان پيدا مى‏كند ، آنجا كه فرمود : « من جايى جريان آب را در آبادى شما مى‏دانم » . ظاهر گفته امام اقتضا مى‏كند كه خرابى شهر از جاى ديگر ( ناحيه خليج فارس ) صورت نگرفته باشد ، ( البتّه ) خدا بهتر مى‏داند .