نهج البلاغه | و من كلام له ع يذكر فضله و يعظ الناس

و من كلام له ع يذكر فضله و يعظ الناس

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
119 سخنى از آن حضرت ( ع ) به خدا سوگند ، رساندن پيامها و وفاى به وعده‏ها و معنى كلمات را به من آموختند . ابواب حكمت ، نزد ما اهل بيت است و چراغ دين را ما افروخته‏ايم . بدانيد ، كه راههاى دين همه يك راه است ، راهى هموار و مستقيم . هر كه قدم در آن نهد به مقصد رسد و غنيمت برد و هر كه بدان راه نرود گمراه شود و پشيمانى برد . براى [ 279 ] روزى كه همه اندوخته‏ها براى آن روز است عمل كنيد . روزى كه رازهاى درون آشكار شود ، كسى را كه عقل حاضر خود سود ندهد ، عقلى كه غايب از اوست ، عاجزتر از آن است كه سودش دهد . از آتشى كه گرميش سخت است و ژرفايش بسيار و زيورش آهن [ و نوشيدنيش چرك وريم ، ] بپرهيزيد . بدانيد ذكر خيرى كه خدا در دهان مردم اندازد از مالى كه به ميراث مى‏گذارد تا ديگران بخورند و زبان به سپاس نگشايند ، بسى بهتر است .