مفاتیح الجنان | دعاى بعد از زيارت اميرالمؤ منين عليه السلام

و سيّد بن طاوس در مزار و غير او گفته اند كه هر نمازى كه بجا مى آورى چه فريضه و چه نافله مادامى كه در نجف مى باشى بخوان بعدازآن اين دعا را:

اَللّهُمَّ لابُدَّ مِنْ اَمْرِكَ وَلابُدَّ مِنْ قَدَرِكَ

خدايا چاره اى نيست از دستورت و چاره اى نيست از تقديرت

وَلابُدَّ مِنْ قَضآئِكَ وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِكَ اَللّهُمَّ فَما قَضَيْتَ عَلَيْنا

و چاره اى نيست از قضايت و جنبش و نيروئى نيست جز به تو خدايا پس آنچه بر ما معين كرده اى

مِنْ قَضآءٍ اَوْ قَدَّرْتَ عَلَيْنا مِنْ قَدَرٍ فَاعْطِنا مَعَهُ صَبْراً يَقْهَرُهُ

از قضاى خود يا مقدر فرموده اى از تقدير خويش پس چنان شكيبائى براى تحمل آن نيز به ما بده كه آن را مقهور

وَيَدْمَغُهُ وَاجْعَلْهُ لَنا صاعِداً فى رِضْوانِكَ يُنْمى فى حَسَناتِنا

خويش كند و بكوبدش و آن شكيبائى را براى ما بالابر در بهشت رضوان تا افزوده گردد در حسنات ما

وَتَفْضيلِنا وَسُؤْدَدِنا وَشَرَفِنا وَمَجْدِنا وَنَعْمآئِنا وَكَرامَتِنا فِى الدُّنْيا

و برترى و سيادت و شرف و شوكت و نعمتها و كرامتهاى ما در دنيا

وَالاْخِرَةِ وَلا تَنْقُصْ مِنْ حَسَناتِنا اَللّهُمَّ وَما اَعْطَيْتَنا مِنْ عَطآءٍ اَوْ

و آخرت و چيزى از حسنات ما كم مكن خدايا آنچه به ما داده اى از عطا يا

فَضَّلْتَنا بِهِ مِنْ فَضيلَةٍ اَوْ اَكْرَمْتَنا بِهِ مِنْ كَرامَةٍ فَاعْطِنا مَعَهُ شُكْراً

فضيلتى كه به ما داده اى يا كرامتى كه ما را بدان گرامى داشته اى پس به همراه آن سپاسگزارى و شكرى نيز به ما بده

يَقْهَرُهُ وَيَدْمَغُهُ وَاجْعَلْهُ لَنا صاعِداً فى رِضْوانِكَ وَفى حَسَناتِنا

كه آن را مقهور ساخته و بكوبدش و بالا رونده اش كن در بهشت رضوانت و در حسنات

وَسُؤْدَدِنا وَشَرَفِنا وَنَعْمآئِكَ وَكَرامَتِكَ فِى الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ وَلا

و سيادت و شرف ما و نعمتهاى تو و كرامتت در دنيا و آخرت

تَجْعَلْهُ لَنا اَشَراً وَلا بَطَراً وَلا فِتْنَةً وَلا مَقْتاً وَلا عَذاباً وَلا خِزْياً فى

و قرارش مده براى ما خودخواهى و خوش گذرانى و نه فتنه و نه كينه توزى و نه عذاب و رسوائى در

الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ اَللّهُمَّ اِنّا نَعوُذُ بِكَ مِنْ عَثْرَةِ اللِّسانِ وَسُوَّءِ الْمَقامِ

دنيا و آخرت خدايا ما به تو پناه بريم از لغزش زبان و بدى جايگاه

وَخِفَّةِ الْميزانِ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ وَلَقِّنا حَسَناتِنا

و سبك بودن ميزان عمل خدايا درود فرست بر محمد و آل محمد و تلقين كن به ما اعمال نيك ما را

فِى الْمَماتِ وَلا تُرِنا اَعْمالَنا حَسَراتٍ وَلا تُخْزِنا عِنْدَ قَضآئِكَ وَلا

در عالم مرگ و اعمال ما را بصورت حسرت آميز به ما نشان مده و رسوايمان مكن در هنگام قضاوت و

تَفْضَحْنا بِسَيِّئاتِنا يَوْمَ نَلْقاكَ وَاجْعَلْ قُلوُبَنا تَذْكُرُكَ وَلا تَنْساكَ

حكومتت و مفتضحمان مكن به كردار بدمان در روز ديدارت و دلهاى ما را چنان كن كه يادت كند و فراموشت نكند

وَتَخْشاكَ كَاَنَّها تَراكَ حَتّى نَلْقاكَ وَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ

و از تو بترسد آن چنان كه گويا تو را مى بيند تا بدان هنگام كه ديدارت كنيم و درود فرست بر محمد و آل محمد

وَبَدِّلْ سَيِّئاتِنا حَسَناتٍ وَاجْعَلْ حَسْناتِنا دَرَجاتٍ وَاجْعَلْ دَرَجاتِنا

و تبديل كن بديهاى ما را به نيكيها و نيكيهامان را قرار ده درجات و درجاتمان را

غُرُفاتٍ وَاجْعَلْ غُرُفاتِنا عالِياتٍ اَللّهُمَّ وَاَوْسِعْ لِفَقيرِنا مِنْ سَعَةِ ما

غرفه ها و غرفه هامان را بلند گردان خدايا وسيع گردان براى بينوايان ما از وسعت آنچه

قَضَيْتَ عَلى نَفْسِكَ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ وَمُنَّ عَلَيْنا

بر خود مقرر فرمودى خدايا درود فرست بر محمد و آل محمد و منت بِنِه بر ما

بِالْهُدى مااَبْقَيْتَنا وَالْكَرامَةِ مااَحْيَيْتَنا وَالْكَرامَةِ اِذا تَوَفَّيْتَنا وَالْحِفْظِ

به هدايت تا در اين جهان نگاهمان دارى و به كرامت زنده مان دارى و نيز به كرامت هنگامى كه ميراندى ما را وبه نگهدارى

فيما بَقِىَ مِنْ عُمْرِنا وَالْبَرَكَةِ فيما رَزَقْتَنا وَالْعَوْنِ عَلى ما حَمَّلْتَنا

محافظتمان در آنچه باقى مانده از عمر ما و بركت در آنچه روزيمان كرده اى و به يارى دادن در آنچه به ماتكليف فرمودى

وَالثَّباتِ عَلى ما طَوَّقْتَنا وَلا تُؤ اخِذْنا بِظُلْمِنا وَلا تُقايِسْنا بِجَهْلِنا

و به استقامت و پايدارى در آنچه به گردن ما نهادى و مگير ما را به ستممان و نسنج ما را به نادانيمان

وَلا تَسْتَدْرِجْنا بِخَطايانا وَاجْعَلْ اَحْسَنَ ما نَقوُلُ ثابِتاً فى قُلوُبِنا

و بتدريج ما را مغرور به خطاهايمان مكن و قرار ده بهترين سخنى را كه ما مى گوئيم پابرجا در دلهامان

وَاجْعَلْنا عُظَمآءَ عِنْدَكَ وَاَذِلَّةً فى اَنْفُسِنا وَانْفَعْنا بِما عَلَّمْتَنا وَزِدْنا

و بگردان ما را در پيش خودت بزرگ و در پيش خودمان خوار و زبون و سود بخش به ما در آنچه به ما ياد دادى و بيفزا

عِلْماً نافِعاً وَاَعوُذُ بِكَ مِنْ قَلْبٍ لا يَخْشَعُ وَمِنْ عَيْنٍ لا تَدْمَعُ وَمِنْ

ما را به دانشى سودمند و پناه برم به تو از دلى كه نترسد و از چشمى كه اشك نريزد و از

صَلوةٍ لا تُقْبَلُ اَجِرْنا مِنْ سُوَّءِ الْفِتَنِ يا وَلِىَّ الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ

نمازى كه پذيرفته نشود پناه ده ما را از بدى آشوبها اى سرپرست دنيا و آخرت

سيد در مصباح الزّائر فرموده دعاء ديگر كه مستحبّ است در عقب نماز زيارت اميرالمؤ منين عليه السلام خوانده شود يا اَللَّهُ يا اَللَّهُ يا اَللَّهُ يا مُجيبَ دَعْوَةِ المُضْطَرّينَ . الخ فقير گويد كه اين دعاء همان دعاء صَفوان است كه معروف شده به دعاء علقمه و خواهد آمد انشاءالله در ذيل زيارت عاشورا .