حرف چهارم است از حروف هجای عرب و حرف پنجم از هجای فارسی و صوت آن سین است آنگاه که زبان در میان دندانها درآرند. یا اصوت ثتای یونانی
میان حرف ت و ج و نام آن ثاء است و چهاردهمین از حروف جُمًّل و آنرا به پانصد دارند و درحساب ترتیبی نماینده عدد پنج است و هم از حروف روادف و از حروف مصمته است و در کتب لغت رمز است از حدیث و در علم هیئت (بدون نقطه ) رمز است از تثلیث . و این حرف در زبانهای اوستائی و پارسی باستان بوده است .
ابدالها:
در فارسی :
- گاه به «ه'» تبدیل شود، مانند:
سپیژه = سپهر.
پرثوه = پهله (پهلوی ، با تبدیل و قلب ).
مثره = مهر.
- و گاه به «س »بدل گردد، مانند:
پوثره = پسر (پوهر پهلوی ).
- ثاء لغات عربی در فارسی گاه بدل به «تاء» شود، چون :
ثرید = ترید.
و در زبان عربی :